Het nadeel van wat je ziet… is dat dat is wat je ziet. En éénmaal iets gezien kun je het niet meer ont-zien.

Nu kun je jezelf wel ontzien door het geziene te ont-zien, en dat doe je door er heel anders naar te kijken.

Bekijk deze foto eens goed, je ziet een dame op een bankje, een groot geel pand met woorden, een boulevard een fiets, wat gebouwen en wat groen, een beetje lucht en een fijn warm zonnetje, nou ja dat laatste zie je niet, ik doe maar een aanname, zou daar nu best even willen lopen zomaar. Maar zie je of kijk je? Je ziet dit alles omdat je oog heel snel observaties doet, maar kijken kan daardoor lastig worden. Als je echt naar de compositie kijkt, klopt het niet helemaal. Maar… je zit vast in waar je naar kijkt.

Nu kijk je opeens naar vormen. De oude dame is er nog maar je let op andere dingen. Opeens is de gele muur nogal overheersend, “zwaar” en tipt de hele foto uit balans.

De schaduw linksboven heeft wat “gewicht” maar kan de foto niet balanceren. De lucht is ook nogal licht en de balans is zoek.

Nu heb ik de foto iets uitgesneden of gecropt?, iets van het geel weg gehaald zodat de schaduw de balans een beetje terug brengt. De foto voelt rustiger.Als je normaal naar de foto kijkt, gaan je ogen niet verder dan de onderwerpen en is compositie zoeken soms heel lastig.

Nog een voorbeeld en meteen maar op zn kop dan;

Het strand bovenin vraagt nogal wat aandacht en brengt voor mij alles wat uit balans. Je wilt dat de ogen van de kijker geleid worden naar het onderwerp en niet naar een afleiding.

Bij deze foto heb ik er een stuk afgesneden en deze voelt nu beter.

De afgebeelde foto’s zijn niet van mij, ik vond ze op internet, zelf zou ik ze nooit zo hebben gemaakt. Croppen van een foto vind ik zelf bijna een soort zonde, kijken kijken kijken en dan pas een foto maken. Maar ja ik ben dan van de oude stempel denk ik en bijna een fossiel.

Vroeger in de doka drukte je foto’s vanaf negatieffilm, het masker waar het negatief in vastgehouden werd in de vergroter vijlden we een millimeter rondom uit en dan ontstond op de afgedrukte foto een ruw zwarte randje, een soort code voor fotografen; dit is het hele negatief, er is niet afgesneden of gecropt. Kijken voor je fotografeert dus, kader bepalen voor je afdrukt.

James Nachtwey is één van mijn helden in de fotografie, bijna een monnik. Drinkt niet, rookt niet, geen vrouwen, geen niets, alles voor de pure foto. Een paspoort zit vol oorlogslanden-stempels, waar hij komt gaat iets gebeuren of is iets aan de hand wat we eigenlijk niet willen zien. Zijn foto’s zijn “sugar coated peppers”, je verwondert je over de prachtige platen tot de hand op je keel opeens doet beseffen wat je ziet. Hieronder zijn portret en twee foto’s met het randje.

Foto’s mag je kaderen, mensen niet.
“Niet om geloof of ras, niet om wie hun vader was
Vervolgden met het schietgebed
Van Jezus, Marx of Mohammed
Vervolgden met een ideaal
Geef hun een teken een signaal
Dat geen enkele deur eeuwig dicht zal zijn
Dat aan het eind van de tunnel weer licht zal zijn”
(Ken je klassiekers)

En heb je toch ooit iemand gekaderd… probeer hem/haar eens “om te draaien” bekijk het verhaal eens van een andere kant.

We wonen in een mooi land in een aparte tijd en bijzondere regels en kansen. Benut ze !!! Bestudeer dingen, leer mensen, vind jezelf. En altijd ode aan de muze in of van jezelf

Tot een volgende